Café Potager in "Blikveld"

De aandachtige lezer van deze blog weet dat wij voor dit werkjaar, samen met ons zuster- (enfin: eigenlijk vrouwen-)project Café Plissé een subsidie van het project Buurten op den Buiten van de Koning Boudewijnstichting in de wacht hebben gesleept. Café Plissé en Café Potager komen ook aan bod in een artikel over Buurten op den Buiten in Blikveld, het tijdschrift van de Koning Boudewijnstichting. Een drukproef van dat artikel kregen we al doorgestuurd.

Volgende zaterdag is trouwens opnieuw de derde van de maand. Tijd om de Potager nog een stevige dosis compost toe te dienen, zodat onze ondergrondse medewerkers ook tijdens de winter hun werk kunnen verder zetten. Daarna zullen we ook, bij pot en pint, eens de balans opmaken van toch een gevuld werkjaar (we moeten trouwens verslag uitbrengen aan de Koning Boudewijnstichting) en plannen te smeden voor het nieuwe jaar.

We mogen zeggen dat er dit jaar heel wat gerealiseerd is, met dank aan verschillende vrijwilligers en natuurlijk ook de  Koning Boudewijnstichting. De startfase is bij deze dus afgerond. Tijd om een aantal stappen verder te zetten. Net als in de natuur mogen we niet ter plaatse blijven trappelen, maar moeten we blijven groeien en evolueren. Dat geldt ook voor de Potager zelf trouwens. Veel van onze plannen gaan we hier nog niet verklappen, maar het is onder meer onze ambitie om onze moestuin verder aan te leggen volgens de principes van permacultuur.

Dat wil onder meer zeggen dat je in de toekomst meer en meer doorlevende gewassen zult aantreffen. Dat maakt ons tuintje niet alleen veerkrachtiger en gevarieerder, maar ook minder arbeidsintensief. En dat is voor moestuiniers met vaak een drukke job, een druk gezin en een druk sociaal leven meer dan meegenomen...
 

Wie in de toekomst graag komt meedoen is altijd vrijblijvend welkom op de derde zaterdag van de maand vanaf 14 u. Je kan ons ook bereiken via cafepotager@gmail.com. Wij kijken alvast uit naar een boeiend nieuw werkjaar en wensen alle lezers van deze blog veel geluk in 2014!

Winteropkuis?

De tuinberging is bij deze officieel in gebruik genomen. Gedaan met heen en weer zeulen met harken, schoffels en gieters, kwestie van ons niet te veel als Bakfietsvlamingen te profileren...

 Mistig weer vandaag.

Wat valt er nu nog te doen in de Potager? Wordt daar eigenlijk nog wel gewerkt, of hoe zit dat?

Zeker weten! Schijn bedriegt trouwens, want Bart is hier druk de nieuwe VELT-biozadenlijst aan het bestuderen. Binnenkort vullen we samen een bestelling in. Zo kunnen we kosten én zaaigoed delen.

Dan maar beginnen aan de winteropkuis. Oogstresten opruimen en de grond proper maken... Of niet soms?

Wel, wij maken liever een hoop rommel! Wij gooien gelijk alles op de grond: afgestorven planten en bladeren,  hoe meer hoe liever. Het bodemleven is er ongetwijfeld dankbaar voor!

Ook groenbemesters houden de grond bedekt. De facelia op de achtergrond beleeft hier dit seizoen een tweede jeugd (net als de man op de voorgrond trouwens, maar dat terzijde).

Ook incarnaatklaver is een interessante bodembedekker, die niet alleen de grond verbetert, maar net als facelia ook een immense aantrekkingskracht uitoefent op bijen.


Niets zo goed als eigen bladcompost...

Tine voert een rol-, geur- en smaaktest uit. Je zou er zo in bijten (ik bedoelde dus in de compost)!
 

De oogst van de maand dan. Wat draaien we in de soep vanavond?

De opbrengst van de yacon valt nogal tegen, zeker na voorspellingen van collega-tuiniers over 20 kg knollen per plant. Onze yacon heeft wel een moeilijke start gekend, en heeft vooral loof aangemaakt, maar weinig knollen. Veel geblaat en weinig wol dus.

Op zich geen ramp, want de stengel met broedknolletjes kan volgend jaar gewoon opnieuw geplant worden, een beetje zoals dahlia's en tulpenbollen dus.

Pastinaken worden nog lekkerder na stevige vorst, omdat het zetmeel dan in suikers wordt omgezet. Maar niets hoeft ons te beletten om er al eens enkele te proeven of in de soep te draaien.

Toegegeven, deze koolrabi haalt waarschijnlijk niet de voorgeschreven veilingsmaten, maar een kameraad met een kleiner formaat kan zeker geen kwaad, zou Filip ongetwijfeld zeggen.

De boerenkool staat er nog opvallend intact bij. De kippen houden zich dus tegenwoordig gedeisd...

En zo kunnen wij dan toch weer huiswaarts keren met een gevulde oogstmand...

Marco, onze jongste tuinier, druk bezig met het aanaarden van de winterprei. Dit is een nieuwe, biologische variëteit van Akelei uit Schriek. (Wees gerust, onze blog is tot nader order vrij van betaalde advertenties, in tegenstelling tot die van de madammen van Café Plissé. Maar die moeten natuurlijk betalen voor een verwarmde zaal. Geef ons maar de frisse buitenlucht.)

Enkel het eerste stuk van de kerkhofmuur is op dit moment gerenoveerd. Dit stuk was tot bij de start van onze werkzaamheden overwoekerd door klimop en hop en verkeert in minder goede staat, zoals blijkt uit de onderstaande foto van ongeveer een jaar geleden.

Hopelijk krijgt dus niemand bij het schoffelen een deksteen op zijn appel, want onze activiteiten zijn niet verzekerd. Maar laten we het toch positief bekijken: op dit moment vormt die kerkhofmuur een formidabele habitat voor solitaire bijen.

Wij kregen vandaag overigens bezoek van een sympathieke dame met benul van tuinieren én fotograferen, die zelf wel niet op de foto wou, maar wel een heel pak foto's getrokken heeft, vandaar deze uitgebreide bijdrage. Bovendien werden we getrakteerd op lekkere zelfgebakken havermoutkoekjes!

Laten we tot slot ook eens op internet "gluren bij de buren". Dat collectief moestuinieren geen kortstondige hype is, blijkt uit de massale aanvragen voor het Samentuinen-project van VELT en het budget dat Kris Peeters uittrekt voor nieuwe volkstuintjes, na een voorzet in die richting door moestuinmissionaris Wim Lybaert. Het internet wemelt ondertussen dan ook van allerlei leuke en leerrijke moestuinblogs. Heel interessant, ook omwille van de opvallende gelijkenis in naam en logo, vonden we Café Courgette uit Herne en Potage-Toit, een moestuinproject op het dak van de Koninklijke Bibliotheek in Brussel!

Under construction: de tuinberging (bis)

In de schaduw van de haagbeuken prijkt ondertussen de bijna voltooide tuinberging.

De structuur en de westzijde zijn opgebouwd uit acaciastammen, die dus normaal wel een tijdje moeten meegaan.

De zuidwand bestaat uit bouwstaalnetten die gevuld worden met stammetjes. Hopelijk zullen allerlei nuttige insecten zich ertussen komen nestelen.
 

De twee andere wanden zijn opgebouwd uit tuinschermen, die we laten begroeien. Hieronder een mooi zicht op de noordkant (vanuit de moestuin), langs de kerkhofmuur, met het silhouet van de Sint-Lambertuskerk tussen het gebladerte van de haagbeuken.

De rabarber ligt ondertussen uitgeteld, maar de yacon staat nog fier rechtop.

Over enkele weken zal hij normaal ook geveld worden door de vorst, en kunnen we een soort aardappels rooien die naar limonade smaken!

De boerenkool kan wel wat kou verdragen.

De paksoi, een Aziatische bladkool, is iets kouwelijker. Snel de wok in dus, voor de vorst komt!

De winterpostelein is vlot uitgekomen. De smaak doet een beetje aan Nieuw-Zeelandse spinazie denken. Dit kruid komt via Cuba uit Amerika en wordt daarom in het Duits ook Kubaspinat genoemd. Naar het schijnt is het eens gezaaid niet meer weg te krijgen. Een ideale compagnon dus voor de aardpeer.

En nu hou ik op over ons groente-assortiment, want sommige passanten houden de Potager klaarblijkelijk voor een zelfpluktuin! Ongenode gasten wezen dus op hun hoede voor wolfijzers en leewenkuilen tussen de spinazie...

De zaadbanken zijn gearriveerd!

De voorbije bijeenkomst van Café Potager was tegelijk de laatste les van de moestuincursus "ten huize van".

Thema van deze laatste les was, heel toepasselijk voor de tijd van het jaar, het bewaren van groenten op een ecologischere manier dan invriezen: pasteuriseren, steriliseren, opleggen, inzuren, drogen, inkuilen, enz.

Bij deze: een welgemeende f*** **u aan de pompoendief! Volgend jaar zetten we camouflage-hokkaido's...

Ondertussen zijn onze zaadbanken gearriveerd. Het zaad van een kameraad kan immers geen kwaad...

Hier enkele foto's van de blijde intrede en levering door vader & zoon Vanlommel, uiteraard met een ecologisch vervoersmiddel zoals het een bakfietsvlaming betaamt.

't Is niet zo'n ambitieus project als de Svalbard Global Seed Vault op Spitsbergen, maar wel minstens zo handig.

Het zijn immers echte zaadbanken, in (bijna) alle betekenissen van het woord: je kunt er zelfs op gaan zitten!